Sacrum Profanum: w kontemplacyjnym nastroju
Mimo sędziwego wieku, Philip Glass nadal występuje w różnych częściach naszego globu, uświetniając swą grą wielkie wydarzenia muzyczne. Tym razem zaszczycił swą obecnością festiwal Sacrum Profanum – i wielu miłośników muzyki współczesnej doceniło ten fakt, bo Łaźnia Nowa niemal dosłownie pękała wczoraj w szwach.
Philip Glass postanowił napisać cykl etiud z dwóch powodów. Po pierwsze – aby móc grać je samemu na żywo, a po drugie – aby mieć materiał źródłowy do większych kompozycji. Z czasem okazało się jednak, że utwory te odsłoniły inne cechy muzyki słynnego kompozytora – głęboką emocjonalność i szlachetną melodyjność.
Obok samego Glassa, etiudy wykonywało wczoraj dwoje wspaniałych pianistów – Maki Namekawa i Piotr Orzechowski. Zaczął sam kompozytor. Powtarzalne motywy nie tylko nadawały transowy rytm, ale tworzyły również hipnotyczny nastrój, pełen smutku i tęsknoty. To była muzyka minimalistyczna – ale mocno nasycona autentycznymi emocjami i wyjątkowo przystępna.
Z kolei Maki Namekawa zagrała znacznie bardziej ekspresyjnie. Salę teatru wypełniły chmurne i niepokojące dźwięki. W drugiej części koncertu Namekawa zagrała z jakby większa pasją, tworząc gęstą od dźwięków atmosferę, nadającą muzyce wręcz epicki wymiar.
Piotr Orzechowski był największym zaskoczeniem wieczoru. Tym razem był jednak niezwykle skupiony, skoncentrowany i... powściągliwy. W pierwszej części wieczoru wykonał melancholijne etiudy, głęboko zanurzone w jesiennej nostalgii. Potem zagrał bardziej klasycznie, pozwalając sobie impresyjne pasaże przywołujące styl Erika Satie. Na koniec nie zabrakło jednak mocniejszych akordów, które wniosły świeżą energię na scenę.
