Koncert Kazuya Nagaya i Hiroko Komiya

Kazuya Nagaya – gongi, misy, dzwony balijskie, tybetańskie i japońskie, gitara

Hiroko Komiya – śpiew, dzwonki, harfa rosyjska, naturalne instrumenty perkusyjne

ASHITA|JUTRO

11 marca 2011 w wyniku trzęsienia ziemi, tsunami i awarii elektrowni jądrowej straciliśmy tak wiele, że było tak, jakbyśmy stracili wszystko. Pogrążeni w żałobie opłakiwaliśmy naszych zmarłych. W takim miejscu ratunkiem może być tylko jedno: nadzieja na nowe jutro ‒ „ashita”. Niech ono przyniesie wszystkim światło i ciepło, które pozwolą uporać się z bolesnymi wspomnieniami i smutkiem. Modlimy się o to i pragniemy tego z całego serca.

Artyści otwierają przed nami świat muzyki, w której pobrzmiewają płynące do nieba, wibrujące modlitwy dzwonów, niecichnące głosy gongów ze świątyń Tybetu, Bali i Japonii, dźwięki strun, przypominające szemranie rzeki wspomnień, i unoszący się w powietrzu głos, rysujący nieuchwytne kształty melodii. To świat nawołujących się powolnie dźwięków, które w końcu stapiają się w jeden, by powrócić do wewnętrznej ciszy...

Nagaya i Komiya zapraszają słuchaczy w podróż do miejsca, w którym płynie rzeka ciszy i gromadzą się wspomnienia. Tam można odnaleźć pojedynczy promień ‒ zalążek nowego dnia.

Kazuya Nagaya tworzy unikalną muzykę ambientową, w której brzmienia instrumentów sakralnych (używanych głównie w rytuałach buddyjskich i hinduistycznych), takich jak dzwony z brązu, gongi i misy, łączą się z brzmieniem keybordów i elektrycznych gitar. Koncertuje w wielu krajach, głównie jednak w Japonii i USA. Współpracuje również z reżyserami, malarzami, poetami, tancerzami, mnichami tybetańskimi. Występował m.in. z Susan Osborn, Plastikmanem, Carlem Stone’em, Toshinorim Kondo. Wydał kilkanaście płyt, w tym siedem albumów solowych (m.in. Silent Garden, Harmonic in the Light, Illuminations). Zanim rozpoczął karierę muzyka, pisał powieści, z których najbardziej znaną jest Indio no mabushii. Jako dwudziestoparoletni pisarz zaczął zgłębiać opowieści buddyjskie i pisma osadzone w filozofii zen, co ukształtowało jego poglądy filozoficzne i miało duży wpływ na muzykę, którą zaczął tworzyć. Stąd tak często pojawiające się w niej dźwięki dzwonów.

W Nowy Rok w świątyniach japońskich rozbrzmiewają ogromne dzwony. Japończycy uważają, że ich dźwięk oczyszcza, dlatego w ten dzień tłoczą się w świątyniach i słuchają z namaszczeniem. Nie chodzi jednak o słuchanie muzyki dzwonów, ale o zanurzenie się w ciszy, która po niej następuje. W miarę jak wybrzmiewa dźwięk dzwonu, nasila się cisza. Jej głębia jest identyczna z głębią medytacji czy zen. Dzwon świątynny, medytacja i zen to drogi prowadzące w głąb własnego ja – mówi Hiroko Komiya.

Hiroko Komiya tworzy muzykę eksperymentalną opartą na dźwiękach natury, pozbawioną ustalonej linii melodycznej i rytmu. Posługuje się oryginalnymi instrumentami: muszlami, dzwonkami, kamieniami czy cynowymi naczyniami. Wykorzystuje także wodę i tradycyjne instrumenty japońskie oraz używa własnego głosu, traktując go jak instrument „organiczny”. W ten sposób przypomina o muzyce ukrytej w naturalnych materiałach. Dźwięki, które z nich wydobywa, przynoszą obrazy powietrza, natury i przestrzeni, a swym śpiewem artystka sięga wprost do „pamięci ciała”. Koncertowała z takimi artystami jak Jean C. Dussin, Ramuntcho Matta, Simon Spang-Hanssen, Matteo de Bellis. Polskiej widowni znana jest ze spektakli tańca butoh, podczas których tworzy muzykę na żywo, akompaniując tancerzowi Atsushiemu Takenouchiemu.  Współpracuje również z reżyserami, malarzami, poetami i projektantami mody przy wystawach, instalacjach i spektaklach. W 2009 wydała album solowy Eau Nouvelle.