Esterka

Historycy nie rozstrzygnęli dotychczas, czy Esterka to postać historyczna lub legendarna. Według Jana Długosza kochanka króla Kazimierza Wielkiego wywodziła się z żydowskiej społeczności. W swojej kronice pod datą 1356 r. zapisał, że władca znudziwszy się Krystyną Rokiczaną wziął jako nałożnicę Esterę z powodu jej niezwykłej urody. Miał z nią dwu synów: Niemierzę i Pełkę (co jest niepotwierdzone w źródłach). Na jej prośbę przyznał Żydom mieszkającym w Królestwie Polskim przywileje (niepotwierdzone w źródłach). Pisali o niej także kronikarze: M. Bielski i M. Kromer, ale nie wspominał Jan z Czarnkowa, który należał do bliskiego otoczenia władcy. Według legendy pochodziła z Opoczna i była córką bogatego lekarza. Po nawiązaniu romansu zamieszkała w letnim pałacu królewskim w Łobzowie. Kiedy utraciła względy króla wyskoczyła z okna do stawu i utonęła. Pochowano ją w pobliskim parku, gdzie usypano kopiec. Został on zniszczony w latach 50. XX w., przy wznoszeniu WKS Wawel lub wcześniej przy budowie baraków wojskowych. Esterka pozostała bohaterką tradycji i legend, inspiracją literatów, malarzy i scenopisarzy.

Inne miejsca: kopiec Esterki (teren sportowy przy ul. Głowackiego – nieistniejący), ul. Estery, hotele, restauracje, sklepy.