Edward Hartwig w Muzeum Fotografii

Wystawa w Muzeum Fotografii w Krakowie nawiązuje do projektu wystawy „Fotografika”, prezentowanej w warszawskiej Zachęcie w 1971 roku. Zaprezentowane zostaną zarówno najsłynniejsze prace Edwarda Hartwiga (m.in. „Wiosna”, „Wierzby”, „Choreografika” i „Balet”), jak również mniej znane zdjęcia. Ekspozycja została zaaranżowana tak, by widz miał możliwość skoncentrowania się zarówno na formie poszczególnych odbitek, jak i na całości zbudowanej z nich kompozycji.

Edward Hartwig (1909–2003) określany jest mianem „najsłynniejszego polskiego fotografa”. Różnorodność tematów, które go interesowały i wielość formalnych stosowanych zabiegów jest imponująca. Rozwinięta przez niego koncepcja fotografiki skłaniała widza do tego, by oglądał zdjęcia traktując je jako autonomiczną formę plastyczną. U podstaw leżała potrzeba uwolnienia fotografii od obowiązku przekazywania określonych treści czy przesłania. Dogłębnie przemyślany program fotografiki formował się w okresie odwilży politycznej i kulturalnej 1956 roku, po okresie socrealizmu.

Praktyka Edwarda Hartwiga była zaprzeczeniem tego, co potocznie myśli się o fotografowaniu – równie istotny, może nawet ważniejszy od samego gestu robienia zdjęcia, był proces późniejszej pracy, który fotograf odsłania przed widzem. Hartwig w sposób nowatorski rzucał wyzwanie przyzwyczajeniom. Próbował wyjść poza schematyczne fotografowanie, polegające na rzekomym odwzorowywaniu wizualnej rzeczywistości. Na swoich zdjęciach budował autonomiczne światy, posługując się wybranym medium z wielką precyzją i świadomością materii fotograficznej. Patrzył na zdjęcia jak na niezależne od niczego byty plastyczne. Zachęcał do tego, by nie oglądać ich jak pojedynczych odbitek, ale budować większe kompozycje.

Więcej informacji o wystawie na stronie Muzeum Fotografii.