Zofia Tomaszewska z domu Reyman

Urodziła się w 1900 r. w Krakowie. W 1920 r. ukończyła Seminarium Nauczycielskie, uczyła w wiejskich szkołach pod Krakowem. Po wybuchu wojny wyruszyła na Wschód z synem i mężem, który jako urzędnik kolejowy otrzymał polecenie ewakuacji. Po powrocie do Krakowa wiosną 1940 r. pomagała w pracy konspiracyjnej bratu Janowi Reymanowi, który działał w Związku Walki Zbrojnej (drugim bratem Zofii był Henryk Reyman, polski piłkarz występujący na pozycji napastnika w Wiśle Kraków, reprezentant Polski w latach 1922–1931, olimpijczyk, trener i działacz piłkarski, podpułkownik Wojska Polskiego).

Latem 1942 r. wynajęła pokój pięcioosobowej rodzinie tureckiej, choć zorientowała się, że to Żydzi. Po dwóch latach, na skutek donosu sąsiadów, do mieszkania przyszło gestapo. Lokatorów w tym czasie nie było w domu. Jedynie ich najstarszy syn Leon bawił się z synem Zofii Januszem na podwórku pod oknem kuchni, w której ta myła naczynia. Ostrzegła dziecko. Lokatorzy schronili się w mieszkaniu jej przyjaciółki Felicji Menhard. Ta wywiozła ich w okolice Radomia, gdzie doczekali końca wojny. Zofia następnego dnia po przesłuchaniu na gestapo została zwolniona do domu.

Zmarła w 1982 r. w Krakowie, spoczywa na cmentarzu Rakowickim. W 2007 na wniosek Leona Rubacha, Instytut Yad Vashem nadał jej tytuł Sprawiedliwej wśród Narodów Świata. W 2017 r. otrzymała nagrodę Jana Karskiego.