Matematyka i tartan

Skąd pomysł, żeby studiować w Edynburgu?

Rafał Krajewski-Siuda: W Edynburgu chciałem studiować, ponieważ interesuję się matematyką. Wydział matematyki ma tam bardzo dobrych wykładowców i badaczy z zakresu geometrii algebraicznej – działu, który mnie szczególnie interesuje. Sam uniwersytet należy do najlepszych w Europie i na świecie.

Czy trudno było się dostać na tę uczelnię? Jak wygląda rekrutacja?

Rekrutacja na studia w Wielkiej Brytanii odbywa się przez system UCAS. Wybiera się pięć uniwersytetów, do których chciałoby się aplikować. Wysyła się personal statement, czyli kilka zdań o osobie (list motywacyjny), i reference (opinia nauczyciela). Ci, którzy posiadają kwalifikacje, mogą być przyjęci na studia bezwarunkowo, ale nie jest to regułą. Ci, którzy nie posiadają kwalifikacji – otrzymują warunkową ofertę od uczelni. Ja należałem do tej grupy – musiałem spełnić dodatkowe wymagania dotyczące matury i zostałem przyjęty. Uniwersytet stosuje podejście indywidualne.

Czy w szkole byłeś najlepszy z matematyki?

Nie, nie byłem. Na pewno jeden z kolegów był lepszy.

Opowiedz proszę o swoich innych zainteresowaniach, poza matematyką.

W liceum interesowałem się łaciną i kulturą starożytną, byłem finalistą olimpiady z łaciny. Staram się także rozwijać moje zainteresowania muzyczne, zwłaszcza współczesną muzyką klasyczną (np. Xenakisa) i free jazzem. Należę do klubu spadochronowego. Na studiach w Szkocji nie ma takiego przedmiotu jak wychowanie fizyczne, jest za to rozbudowany system studenckich klubów sportowych. Należę też do klubu golfowego, ale w tym semestrze nie miałem okazji brać udziału w rozgrywkach.

Czy dostrzegasz podobieństwa między Krakowem i Edynburgiem?

Obydwa miasta są stare, zabytkowe, położone u stóp zamków. Mają długą historię oraz bogate tradycje akademickie i kulturalne. Z mojej perspektywy Edynburg to głównie miasto akademickie. Wiele budynków należy do uniwersytetu i są rozproszone po całym mieście.

Jakie masz plany na przyszłość? Czy będzie ona związana z Edynburgiem?

Przyszłość chciałbym związać z geometrią algebraiczną, z pracą naukową w ośrodku badawczym, który prowadzi ciekawe projekty. Nie wiem, czy wrócę do Krakowa, czy zostanę w Edynburgu. Teraz jestem skupiony na rozwijaniu tego zainteresowania. Mam wiele możliwości, więc nie chcę się teraz deklarować.

Czy miałeś okazję brać udział w projektach Szkocko-Polskiego Towarzystwa Kulturalnego?

Z powodu pandemii dotychczas odbyło się tylko jedno spotkanie – bożonarodzeniowy koncert kolęd, zorganizowany we współpracy z harcerzami. Obecnie działalność Towarzystwa opiera się głównie na wykładach online – zorganizowano ich kilka w ubiegłym roku.

Na koniec wróćmy do tartanu. Jak to jest nosić krakowski tartan? Gdzie miałeś okazję w nim się prezentować? I jakie są reakcje w Edynburgu, w Krakowie?

 Czuję się zaszczycony, że mogę nosić kilt z tartanu krakowskiego. Jest to ukłon w stronę Szkotów, którzy przywiązują ogromną wagę do tradycji kiltowej. Wzięła się ona ze zwyczajów klanowych, ale potem przeszła na miasta i instytucje. Alternatywą dla mnie mógł być tartan Uniwersytetu Edynburskiego, podarowany mu niedawno, bo w 2007 r. Ale wolałem podkreślić, że pochodzę z Krakowa, że jestem Polakiem. Jest to także promocja naszego miasta. Zamieściłem swoje zdjęcia w kilcie na różnych szkockich portalach i wzbudziły one duże zainteresowanie. Ludzie pytają, gdzie mogą przeczytać więcej o Krakowie i Polsce!

Pełny tekst wywiadu można znaleźć na stronie: www.krakow.pl/otwarty_na_swiat.

Rafał Krajewski-Siuda – student II roku matematyki na Uniwersytecie Edynburskim, członek Szkocko-Polskiego Towarzystwa Kulturalnego w Edynburgu, pierwszy krakowianin, który nosi kilt z krakowskiego tartanu