Lidia Skibicka-Maksymowicz odznaczona Federalnym Krzyżem Zasługi

Konsul Generalny Niemiec Holger Mahnicke podziękował pani Skibickiej-Maksymowicz za wytrwałe dawanie świadectwa temu, co wydarzyło się w Auschwitz, za to, że pomimo ogromu doznanych cierpień spotyka się regularnie z grupami z Niemiec i całego świata by opowiadać innym o swoim losie. Pani Lidia współpracuje  m.in. z fundacją Maximilian-Kolbe-Werk, Międzynarodowym Dziełem na rzecz Edukacji i Spotkań IBB, Międzynarodowym Domem Spotkań Młodzieży oraz z Centrum Dialogu i Modlitwy w Oświęcimiu i Żydowskim Muzeum Galicja w Krakowie. W swojej laudacji Konsul Mahnicke podkreślił, że jest dla niego bardzo ważne, iż Federalnym Krzyżem Zasługi zostaje uhonorowana Polka, bowiem w Niemczech nadal jest za mała wiedzy o tym, jakich zbrodni dopuścili się naziści, SS, na Polkach i Polakach podczas okupacji niemieckiej. Nie jest także powszechnie znane także to, że wśród ofiar obozu zagłady Auschwitz-Birkenau było 150 000 Polek i Polaków niemających pochodzenia żydowskiego.

Pani Lidia urodziła się na Białorusi. Jako trzyletnia dziewczynka wraz z rodziną została wywieziona w 1943 r. do KL Auschwitz-Birkenau. W obozie otrzymała numer 70072. Jej dziadkowie nie przeszli selekcji i zginęli w komorach gazowych, jej matka została skierowana do pracy przymusowej. Podczas pobytu w obozie pani Lidia poddawana była eksperymentom pseudomedycznym przez doktora J. Mengele. Po wyzwoleniu obozu zajęła się nią rodzina z Oświęcimia. Mimo że wszystko wskazywało na śmierć jej rodzonej matki w obozie, po wojnie wyszło na jaw, że kobieta mieszka w ZSRR. Wyszła ona z Auschwitz w „marszu śmierci” i trafiła do obozu w Bergen-Belsen. Dopiero w wieku 19 lat Lidia Maksymowicz odnalazła swoją matkę i spotkała się z nią. Zdecydowała się jednak pozostać w Polsce, ponieważ chciała być lojalna wobec swoich adopcyjnych rodziców. Podczas spotkania z nią papież Franciszek ucałował publicznie jej tatuaż obozowy z numerem 70072. Dedykowano jej film dokumentalny pt: „Dziewczynka, która nie potrafiła nienawidzić”, wyprodukowany przez Stowarzyszenie La Memoria Viva z Castellamonte pod kierownictwem Elso Merlo. W 2022 roku ukazała się książka Lidii Maksymowicz i Paolo Rodari pod tym samym tytułem.

Lidia Maksymowicz – jest krakowianką z wyboru. Jest niezwykle aktywna w głoszeniu przesłania pokoju i pojednania, jednocześnie dając świadectwo tego, co wydarzyło się w Auschwitz. W Krakowie współpracuje z Muzeum Galicja, jest również aktywna na scenie międzynarodowej – w szczególności we Włoszech, gdzie często jest gościem, prowadząc wykłady i prelekcje. Została w tym kraju doceniona, otrzymując liczne odznaczenia i tytuły. Prezentacja wyżej wspomnianej książki-wywiadu nastąpiło w Senacie Włoch. Ma ona na liczne zasługi na polu edukacji i działania na rzecz pokoju, dialogu i pojednania i jest wspaniałą ambasadorką Polski i Krakowa poza granicami kraju. Za zasługi w swojej działalności została odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Krzyżem Oświęcimskim, a 9 grudnia 2022 r. z rąk prezydenta Krakowa Jacka Majchrowskiego otrzymała odznakę Honoris Gratia przyznawaną w dowód uznania za szczególne zasługi dla Krakowa i jego mieszkańców.

Pani Lidia uważa, że jej obowiązkiem jako ocalałej jest opowiadanie o tym wszystkim, co naprawdę wydarzyło się w KL Auschwitz. „Gdybym miała żyć, myśląc o nienawiści i zemście, zniszczyłabym siebie i swoją duszę, byłabym chora... nienawiść zabiłaby również mnie. Zadaniem, które sobie postawiłam, dopóki żyję, jest mówienie o tym, co mnie spotkało. Zwłaszcza do młodych ludzi, aby nigdy więcej nie dopuścili do czegoś takiego”.