Rodzinnie i muzycznie w Łaźni Nowej
W drugiej połowie ferii zimowych, od 8 do 10 lutego, Łaźnia Nowa zaprasza rodziców i dzieci na spektakl muzyczny pt. „Baśnie z tysiąca i jednego bloku” w reżyserii Magdy Miklasz. Muzyczna opowieść o „modelowym” nowohuckim bloku wzruszy, rozbawi i przypomni czasy, kiedy podwórko było jedynym pożądanym sposobem spędzania czasu po lekcjach.
Spektakl to historia oparta na doświadczeniach reżyserki, która mieszkała w jednym z nowohuckich wieżowców. Magda Miklasz wraca w niej do czasów, kiedy jedynym pożądanym sposobem spędzania wolnego czasu było przebywanie na podwórkach. „Baśnie...” to historia, na której świetnie będą się bawić zarówno dzieci, jak i rodzice. Łaźnia Nowa oferuje specjalne ceny dla rodziców z dziećmi. W pakiecie rodzinnym bilet dla rodzica kosztuje 30 zł, a bilet dla dziecka – 20 zł.
Terminy:
8 lutego, godz. 19.00
9 lutego, godz. 12.00
10 lutego, godz. 12.00
„Dawno, dawno temu, za górami, za lasami była sobie wieeelka, wieeeelka płyta...”
Głównym bohaterem tej muzycznej opowieści jest blok numer 19 – socjalistyczny mrówkowiec, jakich tysiące budowano w „tamtych czasach”. Jego dźwięki, kolory, liczby, fauna i flora, ale przede wszystkim ludzie – mieszkańcy i ich historie. Scenariusz powstał na bazie międzypokoleniowych spotkań autorów z lokatorami bloku, którzy wspólnie wyruszyli w podróż opowieści, anegdot i fantazji, tworząc nową mitologię „pokolenia wielkiej płyty”. Formuła baśniowej przypowieści sprawia, że dziewiętnastka staje się EVERYBLOKIEM. Każdy widz, szczególnie widz-blokers, odnajdzie w „Baśniach z 1001 bloku” emocje, postaci i problemy życia sąsiedzkiego, które zna z autopsji. W przedstawieniu biorą udział obok profesjonalnego zespołu artystów starsi i młodsi mieszkańcy, sąsiedzki chór, żonglerzy ognia oraz.... lalki, których nie powstydziłby się twórca Muppet Show – Jim Henson.
Magda Miklasz: Blok 19 to miejsce mojego dzieciństwa, gdzie wychowywałam się z moim bratem Adamem. Zawsze pozostanie „moim blokiem”. Dla każdego miejsce dzieciństwa to miejsce znaczące, miejsce wielu opowieści. Chciałam, by ta opowieść stała się opowieścią na wiele głosów, zyskała wymiar uniwersalny.
Na Dywizjonu 303 w latach 70. zamieszkali różni ludzie, dla niektórych było to spełnienie marzeń, innych przerażało życie w mrówkowcu. Jednym z pytań, które zadawaliśmy mieszkańcom, było: „Co czuliście, gdy przybyliście tu, do tego bloku?”. Odpowiedzi pokazały nam od razu, że będzie to też opowieść o przenikaniu się pamięci zbiorowej i indywidualnej. Jedna osoba mówi: „Kalejdoskop księżycowy. Pustynia!”, a ktoś inny: „To było tak, jakbym znalazła się w świecie z klocków lego”. Jest też mnóstwo wydarzeń z życia bloku, które każdy pamięta inaczej. Jedna sąsiadka wspomina: „Tutaj zawsze sąsiad z sąsiadem pogadał, było tak swojsko, dzieciaki bawiły się razem”, a druga: „Tutaj nie było integracji, każdy zajmował się swoimi sprawami”.
