Ulica Grodzka

Jest jedną z najstarszych w Krakowie, istniała jeszcze przed lokacją miasta. Była ważnym fragmentem wczesnośredniowiecznego szlaku handlowego, prowadzącego z północy na południe, później stanowiła część tzw. traktu solnego, wiodącego do Wieliczki, aż na Węgry. Początkowo kończyła się na obwarowaniach Okołu – dawnej osady pomiędzy Wawelem a Krakowem, prawdopodobnie w okolicach dzisiejszej Senackiej.

Początkowy odcinek Grodzkiej jest wygięty, z powodu lokalizacji kościółka św. Wojciecha. Przebieg i szerokość ulicy nie zmieniły się od średniowiecza. Wyjątkiem jest odcinek od Rynku do pl. Dominikańskiego, gdzie po wielkim pożarze miasta w XIX w. cofnięto odbudowywane domy, poszerzając ulicę o kilka metrów.

W XIV w. Okół włączono ostatecznie do Krakowa, porządkując rozdzielone dotąd części ulicy Grodzkiej. Zabudowa ulicy XIV w. była murowana. Obecny kształt powstał w XVI wieku. Wtedy też nazwą objęto całą ulicę.